ساحل نجات

قلب تنها جاده ای است که باید مسافر آن خدا با شد .

قلبی که با غیر خدا آشناست،کوچه ای بن بست است.

همیشه ساحل دلت رو به خدا بسپار ،خودش قشنگ ترین قایق رو برات می فرسته.

خدایا کمکم کن که بگویم/کمکم کن چه بگویم/غم و اندوه نهفته/سخن و درد نگفته/به که گویم؟/چه بگویم؟/که تو دانی سخنم را/

غم و درد و مِحنم را.

ابتدای سخنم من چه، بگویم؟/چه ،نگویم؟/ونباید که،بگویم؟/تو،بدانی سخنم را/ای خدایم.

ز که نالم؟/نفس خود خواه،نفس امّاره ی بدخواه/که برد قلب مرا،بر سر یک چاه/چاه مستی ،خودپرستی.

ز که نالم؟/به که نالم؟/ به خدا،مظهر هستی /که بشوید گنهم/هر چه زشتی ، هر چه پستی/ که بگوید ،تو بیا هرچه که هستی.

ای خدایا،کمکم کن!!!

سروده:طاهره سبحانی،17/5/92

ساعت:17:30

آموزگار پرسید:در مورد خدا چه فکری می کنی؟ پس از مکثی کوتاه، دانش آموز جوان پاسخ داد:او فکر کردنی

نیست ،حس کردنی است.

قربون خدای بزرگم برم که اگه خطا کنم نهایت قهرش بین دو اذانه .

اذان بعدی دوباره صدام می کنه.