ساحل نجات

خدایا!

این عزت برای من بس است که تنها تو فقط خدای من باشی .

و این ذلت برای من بس است که تو را نداشته باشم و تو مرا به خود واگذاری.

هر لحظه را در زندگی پاس بدار. هر لحظه می تواند لحظه وصل باشد. اگر قطره به دریا رسید،دریاست ،ولی اگر از دریا جدا ماند قطره ای بی مقدار بیش نیست.

لحظه های روزمره با توجه به خدا ،دریایی می شوند. انجام امور به ظاهر بی اهمیت با یاد خدا  ارزشمند می شوند.

هر مشکلی با توجه به خدا راهی برای وصول به دریای رحمت الهی می شوند..

خدایا به امید رحمت تو ما زنده ایم ، رحمت الهیت را از ما مگیر.

آن کسی که چیزی رو خلق می کنه ،هیچ گاه اونو فراموش نمی کنه .

مثل خدا که هیچ گاه از یاد بنده اش غافل نمی شه و این بنده های گنهکار هستند که به خواب غفلت

می رن و خدا رو فراموش می کنند.

سفر کردن اونم تنهایی هیچ مزه ای نمی ده .حتی اگه همه شرایطم مهیا باشه ، باز دوست داریم یکی تو

سفر همراهمون باشه .البته هر کسی هم نه.

دوست داریم یکی باشه که حرف مارو بفهمه یا به قول ما امروزیا ما رو درک کنه ،با هامون همدرد باشه و

خیلی خصوصیات دیگه.

اگه فکرشو بکنین همه ی ما انسان ها تو دنیا مسافریم  و دنیا یه سفر برای ما به حساب میاد.

البته این سفر ممکنه برای بعضی ها سود مند باشه و یا برای بعضی ها پر از ضرر و زیان .

این جا یه سوالی برام پیش اومد: که چی کار کنم که این سفر برای ما یکی سود مند باشه؟

یهو یاد یه همسفر خوب افتادم. دیدم اگه با اون تو این سفر باشم ،سفر برام پراز خوشبختی و سوده.

البته اگه به همه حرفاش گوش کنم.

آره .درست حدس زدین ،خدا رو می گم!

یه همسفر خوب که چون خالقمونه بهترین گزینه است .

تازه این همسفر یه عزیزایی هم برامون داره .

مثلا:یه کتابی برامون داره که می تونیم جواب تمام مشکلاتمونو توش پیدا کنیم

یا یه نمایندگانی داره که می تونیم در همه موارد ازشون راهنمایی بگیریم.

ای بهترینم! از دست خودم و نفس و شیطان می خواهم به تو شکایت کنم .

از خودم ناراضی هستم چون اصلا گوش به حرف تو نمی دهد.همه اش می خواهد کار خودش را بکند.

از دست نفسم به تو شکایت می کنم که مرا به بدیها و کار های زشت فرمان می دهد و هر چه عقلم می گوید گوش نمی دهد.

از دست شیطان عاجز شده ام .هر لحظه با خنّاسش مرا وسوسه می کند و تازه بعد از هر کار زشت و گناه مرا تنها می گذارد

و رها می کند و برای هر گناهی گناهی دیگر می تراشد.

خدای خوبم !خدای عزیزم! مست?صل و مضطرّ شده ام .

بی پناهم .همه مرا رد کرده اند و هیچ کس به من توجهی ندارد .

ای مهربان تر از مادرم ! گناهان و بدی هایم زیاد شده است و کسی را غیر از تو ندارم تا بار سنگینی آن را کم کند.

ای بی همتا! تو بی نظیری، تو همه ای ،تو کثیری.

یک نگاه اندک تو بسیار است ،بی شمار است و همه چیز من است.

آیا ممکن است مرا از درگاهت برانی و درت را به روی من باز نکنی؟!

محال است . به فکر من هم نمی رسد. تو بزرگی ،تو وسیعی ،تو گستر ده ای!