ساحل نجات

می شنید

می گفت:ستاره سهیل شده

دیگری می گفت:اصلا کجاست؟

سومی گفت:نه بابا!اگه آقا زنده بود که اینقدر گرفتار و بدبخت نبودیم.

همه این حرف ها رو شنید.در دلش افسوس خورد و بعد پنهانی گریه کرد.

کله پاچه

ایمان بود که تکانش می داد,امید چشم هایش را باز نکرد.

- پاشو دیگه خسته شدم بس که صدات کردم؛تموم شد دعای ندبه.

امید سرش را زیر بالش کرد.

ایمان صدای غرولندش را شنید,نفس عمیقی کشید و گفت:

- کله پاچه معرکه ای دارن,پاشو لااقل به صبحونشون برسیم.

برای سیصد و سیزده  گل آفتاب گردان , درود می فرستم .گل هایی که همیشه نگاهشان به سمت آفتاب است. خوب می دانم که دعای دل آن ها,همان دعای دل ماست.

ای آقای بهتر از گل؛پس کی می آیی؟

ای آفتاب زیبا؛تو هستی؛اما هیچ نشانی از تو نداریم.

راستی,آیا ما درآن روز خواهیم بود؟روز بزرگی که فرشته ها ,از آسمان

تا زمین را چراغانی می کنند.درخت ها در راه تو,سرهای خود را خم

می کنند و دست هایشان پر از  شکوفه خواهد شد.

«این جهان را بی بهاری تا به کی

شیعیان را بی قراری تا به کی

کی می آیی,با کدامین قافله

مهدیا چشم انتظاری تا به کی»

سینه ام جای رد پای اوست

و لب هایم غنچه پوش مقدم او

نگاه به قامت ارغوانی اش

اولین قدم در مسیر عشق است

و سجده بر بلندای گیسوانش

آخرین تو فیق بندگی

کاش نصیب ما هم بشود!